Mostrando entradas con la etiqueta 1789 en el cielo de Vigo. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta 1789 en el cielo de Vigo. Mostrar todas las entradas



Y me asusta pensar que sí, que es tu respiración,
la banda sonora de mis mejores noches.









Mi intención era comprobar que ese ¡He soñado toda la noche contigo! se puede hacer realidad y así sacar sentido a todas esas frases que tarareamos en alguna ocasión. Despertarte y saber que es cientificamente demostrable que es imposible que pienses en alguien que no sea yo antes de que te enrede entre mis piernas. Saber que la lluvia tenía razones y que los mejores mapas, se encuentran cuando meto la mano por debajo de tu camiseta y simplemente, sonríes y me dices: mírame; aunque estemos a oscuras.


¿Y sabes lo que he aprendido?








Caballero,

La pasada noche, no dormí. Me acosté, pero no dormí. Bueno, realmente ya hace tiempo, que duermo poco y mal, tampoco vamos ahora a exagerar.
El reloj de su vecino, es un infierno.
Sus sábanas, he pensado que bien podríamos hacer unas cortinillas con ellas, con lo que le sobra para taparse usted, no le parece?
Si he de decir, no duermo bien en su cama, pero me despierto mejor.

                                   At(i)entamente,

                                                   Su Señorita.






Una noche más...

A diferencia de que cuando duermo contigo no echo de menos mi tazón de cereales y mi dosis mañanera de café en vena y viceversa.

Y que las resacas me las quitas tu y no un ibuprofeno en ayunas.








Ela prometeuse non tocalo, a menos que el a tocase, a menos que el… pero el, non a tocou.



El simplemente, emprega a táctica de rozar coa boca a súa pel e abrasala. Facéndoa pequena o seu lado, acurrucándoa, arrinconándoa, achicándoa… amedrentándoa, non tanto como semella, pero máis do que desexa.


Pero ela…deixase. E acércase, facéndose dona dunha bravura inédita en dirección a comisura dos seus beizos. Suspira porque el nin se mova, pero xírase e a súa perna roza coa dela…e sobresaltada, cae na súa boca. 


Permanece queda, hipnotizada, sen mirar… sabéndose a orixe daqueles latidos que palpitan baixo as sabas. A súa rodilla entremézclase coas súas pernas e trepa polo seu muslo, separándoas, rodeándoo…intenta escapar, dalle a espalda, pero funde o seu nariz no seu pelo, e rompendo mil promesas, buscao. 


Empeñada, case obstinada, en recorrelo enteiro, desliza a súa man…pero arrepíntese e replégase.  
Un susurro casi imperceptible, quizáis non fose máis ca un xemido aplacado antes de nacer, e a súa forte man, redirínxena. E ela, obedece a orde de regreso, deixa que a súa man se entreteña cos caracois do seu peito… xírase e frente a frente, olla para el e non pode negar a súa mirada, pecha os ollos para non saberse descuberta e o mismo tempo fai descender a súa man, que non chega o seu destino… pero a del sí, a súa man chega, explora, toma posesión, faina súa, xa o era, dende un principio xa daba por perdida aquela batalla, o seu era a guerra, pero non os combates corpo a corpo. 




Non lle importa saberse conquistada, 
ela, libremente fíxose prisioneira, 
o mérito é do vencido.












Con tu permiso 
y con el de tus labios,
todavía no he encontrado las palabras.